امروزه در تکواندو در سبک اصلی وجود دارد که یکی تحت نظر فدراسیون بین المللی و دیگری زیرنظر فدراسیون جهانی قرار دارند. بسیار از مدارس این رشته رزمی برای تعیین درجات کمربند سیاه، یک خط مشکی به یونیفرم های سفید خود اضافه کرده اند.
کاراته و تکواندو از شناخته شده ترین ورزش های رزمی در آمریکای شمالی به شمار می روند، که تفاوت بسیار زیادی نیز با هم دارند. این تفاوت به خصوص برای افراد مبتدی از اهمیت خاصی برخوردار است، با وجود بیشتر اساتید کاراته و تکواندو از لباس های سفیدرنگ که به آن گی (gi) گفته می شود، همراه با کمربندهای رنگی با درجات متفاوت استفاده می کنند.
کاراته معاصر در جزیره اوکیناوای ژاپن پس از پذیرفتن تأثیرات اندک از ورزش های رزمی چین توسعه یافت. کاراته، سبک های گوناگونی دارد اما عموماً همگی به عنوان ورزش های رزمی ژاپنی شناخته می شوند. سیستم کمربند رنگی برای نشان دادن درجات متفاوت اساتید کاراته توسعه یافت. کمربند سفید، برای شاگرد و کمربندهای سیاه (در درجات گوناگون)، برای نشان دادن درجه ارشد کلاس یا مربی ردیفی از رنگ های متفاوت دیگر نیز مابین این دو رنگ وجود دارند.
تکواندو مدرن در کشور کره پس از پذیرفتن تأثیرات بسیار از کاراته ژاپنی (در زمان اشغال توسط این کشور) به وجود آمد. علاوه بر آن تکواندو در بعضی موارد به کاراته کره ای شبیه می شود. کره ای ها نیز، سیستم مشابه یونیفرم های سفید به همراه کمربندهای رنگی با درجات گوناگون را برای این رشته در نظر گرفتند.
امروزه در تکواندو در سبک اصلی وجود دارد که یکی تحت نظر فدراسیون بین المللی و دیگری زیرنظر فدراسیون جهانی قرار دارند. بسیار از مدارس این رشته رزمی برای تعیین درجات کمربند سیاه، یک خط مشکی به یونیفرم های سفید خود اضافه کرده اند.
در مدارس وابسته به فدراسیون جهانی یونیفورم ها غالباً با یقه های Vشکل دیده می شود. غیر از تکواندو سبک های قدیمی تر کره ای نیز وجود دارند. در بیشتر مدارس کاراته و تکواندو آمریکای شمالی یونیفرم هائی با رنگ های دیگر همچون قرمز، سیاه و آبی، به همراه رنگ سفید سنتی، به کار می برند.
در کاراته به طور معمول ۶۰ درصد ضربات با دست و ۴۰ درصد با پا استفاده می گردد.این جزئیات، در برنامه روزمره بسیاری از فرم ها و کاتاهای کاراته که در حقیقت مبارزه با حریف فرضی است دیده می شود. در انواعی از تکواندو با اندک تفاوت نسبت به کاراته، ۴۰ درصد از فنون با دست و ۶۰ درصد از تکنیک ها از پا استفاده می شود.
همچنین تکواندو نسبت به کاراته به ضربه های پا که نزدیکتر به سر حریف هستند، تأکید بیشتری دارد. تکواندوکاران فنون ضربه با پا در حال پرش را بیشتر اجراء می کنند.
به طور کلی فرم ها و اشکال این رشته اندکی محدودتر و نیز پیچیده تر از فرم های کاراته می باشد. بعضی مدارس تکواندو به کاربرد فرم عجیبی از کاراته شناخته شده اند.
در آمریکای شمالی همانند دیگر نقاط جهان، مسابقات رسمی جداگانه ای برای کاراته و تکواندو وجود دارد. مسابقات رشته های رزمی همگانی در آمریکای شمالی، در رشته کاراته و تکواندو غالباً حریفان با هم به رقابت می پردازند. در بعضی از رقابت های رشته های مختلف رزمی همگانی، بخش های مجزائی برای رویاروئی حریفان کاراته ژاپنی و تکواندو کره ای وجود دارد. اما بخش های مبارزه با مشت زنی، معمولاً با هم ادغام می شوند.
این رشته رزمی کره در سال های اخیر و از هنگامی که به عنوان یکی از رشته های ورزشی المپیک شناخته شده، به شهرت بیشتری دست یافته است. سبک ها و قوانین به کار برده شده در مسابقات المپیک تکواندو برگرفته از فدراسیون جهانی (WTF) می باشد. امروزه کاراته و تکاندو هر دو به عنوان ورزش های رزمی سخت شناخته شده اند.
ممنون
عالی بود